GÜLNARƏ SADİQ : SEHİRBAZIN NAĞILI

 

Çoxları dərdlərini, qayğılarını, həyəcanlarını, bəziləri isə ümidlərini əlinə alıb gəlirlər bura. Buralarda  məhşurdu bizim Gəncənin Xan Bağı. Şəhərin elə bir sakini olmaz ki, bu parkla bağlı xatirəsi olmasın. Elə günlər olur ki, burda addımlayarkən insanın ruhu lərzəyə gəlir, əzəmətli qəhqəhələr eşidirsən, bəzən də gileyli-narahat fısıltılar… əlimi qoca çinarların qırışmış gövdəsinə çəkərkən burda xanların əl izlərinin hərarətinin hələ də qaldığını hiss edirəm, onların bu məkanı heç vaxt tərk etmədiklərinə inanıram. Axı burda onların da xatirələri var, onlar da burda addımlayıblar – həsrətlərini, xatirələrini bu çinarlarla bölüşüblər. Qəribə ayaq səsləri qulağıma gəlir. Çoxları bu səsləri duymur, hiss etmir, amma, mən və o, biz bunları çox yaxşı hiss edirik.

Onun parka gəlişi ayrı bir gözəllik verirdi. Onu hamı çox sevirdi, ona hamı bağlanmışdı. Qara paltosu, boz, enli şalvarı, gözündəki qara eynəyi, qısa saqqalı, yamaqlı ayaqqabısı olan bu qəribə geyimli, uzun, dağınıq saçlı bu adam hamı ilə dostlaşırdı. O, parkda peyda olandan sonra bura gələn heç bir uşaq ağlamırdı, heç bir yaşlı adam dərindən ah belə çəkmirdi. Bu qəribə sehrbaz öz oyunlarından çox öz varlığı ilə hər kəsi sehrləmişdi.

 

Keçənlərdə parka qoca bir nənə gəlmişdi, əyni-başı da yaman günlü. Gözə dəyməyən, kənar bir yerdə skamyada oturub elə için-için ağlayırdı ki, kənardan baxan adamın içi göynəyirdi. Və, budur, bizim parkın gülüş mələyi özünü yetirdi. Qoca nənəni elə ürəklə qucaqladı ki, nənə bərkdən hönkürməyə başladı. Qadın bir az sakitləşdi. Onun qulağına nələrsə pıçıldadı… bir neçə dəqiqə sonra nənənin üzü gülürdü.

Bax, bu iki gənc sevgili də bu parkın daim sakinləridi. Hər gün eyni saatda burda, qoca çinarların budaqları altında əl-ələ tutub gəzirlər. Onlara baxdıqca düşünürəm ki, sanki çinarlar onlara öyrəşib, bir neçə dəqiqə geciksələr o saat kədərə qərq olurlar. Bizim sehrbaz da onlara alışmışdı. Hər gün onlar üçün xüsusi nömrələr düşünürdü.

Hələ bir dəfə bizim bu sehrbaz əsl möcüzəni də bacardı, gecə evindən qaçıb, intihar etmək istəyən gənc oğlanı xilas etdi. Bu dəfə yaman acılqı idi. Oğlanın telefonun yerə necə çırpdısa telefon çilik-çilik oldu. Əvəzində bir nömrə göstərdi, sehrli papağından bir kitab çıxarıb oğlana verdi. Tapşırdı ki, bu kitabı oxuyub bitirdikdən sonra bir də gəlsin parka, onun sehrli papağı ona hər dəfəsində yeni bir kitab çıxaracaq… Bir müddət sonra həmin oğlan altıncı kitab üçün gəlmişdi sehrbazın yanına.

Gülnarə Sadiq